گشنیز خشک یکی از انواع سبزی خشک است. بوی گشنیز از برخی جهات شبیه به بوی گیاه جعفری می باشد. گیاه گشنیز در گونه های مختلف در سراسر جهان یافت می شود. به طور کلی به این گیاه نیز Cilantro گفته می ‌شود. در سرزمین های آمریکای شمالی، این عبارت به برگ ها و ساقه های گیاه اشاره دارد اما در زبان اسپانیایی، این نام را فقط برای برگ های گیاه گشنیز به کار می‌برند. در برخی دیگر از سرزمین ها به بذر خشک شده گیاه هم گشنیز گفته می شود.

داستان های متفاوتی برای گونه ‌های گیاه گشنیز در سطح جهانی بیان شده است. برخی فقط از برگ و ساقه استفاده می کنند و برخی دیگر به دانه های خشک شده آن گرایش دارند. هم برگ های تازه گشنیز و هم گشنیز خشک، خواص تغذیه ای ارزشمندی دارد و می‌ تواند برای تهیه غذا برای سلیقه های و ذائقه های متفاوت، چاره ساز باشد.

ارزش تغذیه ای گیاه گشنیز که شامل برگ بدون ساقه و یا گشنیز همراه ساقه و برگ، بسیار متفاوت است. برگ های گیاه گشنیز حاوی مقادیر بالایی از ویتامین‌ها است و املاح معدنی کمتری دارد؛ این در حالیست که دانه ‌های گیشنیز، ویتامین کمتری دارد اما از نظر مواد املاح معدنی غنی تر هستند. در جدول زیر این تفاوت ها و ارزش غذایی را میان برگ گشنیز و دانه های گیشنیز مشاهده می ‌کنید.

این ارزش تغذیه ای در ۱۰ گرم ماده معرفی شده است:

با توجه به جدول بالا متوجه می شویم که برگ های تازه گشنیز حدود ۹۲ درصد آب دارند؛ این در حالی است که بذر این گیاه تنها حدود 8 درصد تا 9 درصد آب دارد. اگر برگ های تازه گشنیز را برای تهیه گشنیز خشک استفاده کنید به طور قطع، سبزی خشک را در اختیار دارید که حاوی ویتامین های مختلفی می باشد. در این سبزی خشک، شما املاح معدنی آهن، منگنز، منیزیم و کلسیم را هم دریافت می کنید. برگ های گشنیز خشک، رایحه و عطر پذیری دارند. برای طعم دادن به غذا بهتر است برگ ‌های این سبزی خشک را به همراه ادویه هایی نظیر زیره و دارچین استفاده کنید.