آویشن خشک یکی از انواع سبزی های خشک است که عطر و مزه خاصی به غذاها می بخشد. بسیاری از سر آشپزهای بزرگ جهان از آویشن خشک برای طبخ غذاهای مخصوص خود استفاده می کنند. این گیاه محبوب در سراسر جهان شناخته شده است.

از سواحل مدیترانه گرفته تا دریای کارائیب و کشورهای حوزه دریای چین، از آویشن استفاده می کنند. گیاه آویشن در حالت تازه و به صورت خشک شده، هم کاربردهای غذایی – آشپزی دارد و هم مزایایی را برای سلامتی ارائه می دهد. در این مطلب می خواهیم پیرامون گیاه آویشن خشک و تازه صحبت کنیم.

گیاه آویشن چیست؟

آویشن متعلق به خانواده نعناع (Lamiaceae) است. آویشن ( Thymus vulgaris) گیاهی چند ساله است که در انواع غذاهای مختلف در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد؛ از جنوب اروپا و دریای مدیترانه گرفته تا آمریکای مرکزی، آسیا، آفریقا، کارائیب و ایالات متحده.

آویشن به دو شکل تازه و خشک، با عطر و بوی علفی، خاکی و برگ های سبز کوچک و کم رنگ، قابل تشخیص است. آویشن خشک در شرایط پخت و پز طولانی و دمای بسیار بالا هم، عطر خود را حفظ می کند و این باعث می شود علاوه بر غذاهای سنگین مانند خورشت و سس های ماکارونی، آن را به عنوان یک ادویه هم استفاده نمود.

8 گونه از انواع مختلف گیاه آویشن

بیش از 350 گونه آویشن شناخته شده در جهان وجود دارد که هر کدام رایحه و ظاهر خاصی دارند. در حالی که آویشن معمولی و آویشن لیمو گونه هایی هستند که بیشتر برای اهداف آشپزی مورد استفاده قرار می گیرند. چند گونه محبوب دیگر هم وجود دارند که مورد علاقه گیاه شناسان و پزشکان طب سنتی هستند.

رایج ترین نمونه های آویشن عبارتند از:

• آویشن معمولی (T. vulgaris, aka English thyme):

آویشن معمولی، محبوب ترین شکل آویشن است که برای تهیه چاشنی، آویشن خشک شده، آویشن پودری در هر فروشگاه مواد غذایی استفاده می شود.

• آویشن لیمو (T. x.citriodorus):

دومین شکل رایج آویشن در پخت و پز، آویشن لیمو است که از لحاظ ظاهری شبیه به آویشن معمولی دارد و طعم و عطر لیمویی خاص را ارائه می دهد.

• آویشن فرانسوی (T. vulgaris):

آویشن فرانسوی، یکی دیگر از انواع آویشن معمولی است که در فرانسه پرورش داده می شود و در درجه اول در پخت و پز غذاهای فرانسوی و همچنین غذاهای اروپایی و مدیترانه ای مورد استفاده قرار می گیرد.

• آویشن پشمی (T. pseudolanuginosus):

نوعی از آویشن باغی با رنگ خاکستری است که اغلب در باغ های سنگی –صخره ای استفاده می شود.

• گل آویشن (T. praecox):

گل آویشن به عنوان ” آویشن مادر ” هم شناخته می شود. این شکل از آویشن به صورت یک گل بلند است و در درجه اول برای اهداف باغبانی استفاده می شود.

• آویشن وحشی (T. serphyllum):

آویشن وحشی گونه ای از آویشن با ظاهری باریک و رنگی است که برگ های رنگی سبز، طلایی یا مخلوط و گل های روشن – قرمز روشن و بنفش – دارد.

• آویشن Elfin (T. serphyllum elfin):

این آویشن که به واسطه گل های صورتی و بنفش و برگ های معطر آن قابل تشخیص است، معمولاً در باغ ها کاشته می شوند.

•  آویشن Caraway (T. herba barona):

آویشن باغی با رشد کم معمولاً به عنوان پوششی برای زمین مورد استفاده قرار می گیرد. این گونه از آویشن با بوی گیاهی آن قابل تشخیص است.